 |
| Φωτ. National Geographic |
Όταν κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία μου έρχεται στο μυαλό πολύ έντονα ο παππούς μου.
Πέτρο Γαλυμιτάκη τον λέγαν, ήταν ο πατέρας της μάνας μου.
Μπορεί να γεννήθηκε στο λιμάνι της Ιεράπετρας, "πάνω στο κύμα" όπως τον είχα ακούσει δεκάδες φορές να λέει, σε ένα σπίτι δίπλα στον "Καλέ", το λιμάνι όμως που έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, αυτό που τον σημάδεψε ήταν αυτό που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία.
1929: Εκείνη τη χρονιά ήταν 13 χρόνων, αυτές πρέπει να ήταν οι πρώτες εικόνες που είχε από την περιοχή του λιμένα, ίσως μάλιστα να ήταν και ο ίδιος κάπου εκεί στο σκηνικό της φωτογραφίας: ανάμεσα στα καΐκια, μπορεί να περπατούσε μπροστά από τα νεώρια, ίσως ανηφόριζε για το Ηράκλειο από την 25ης Αυγούστου.
Αγαπούσε τη ζωή ο παππούς. Αγαπούσε το φρέσκο ψάρι, το κρασί και το κάπνισμα. Μα πάνω από όλα, αγαπούσε τις γυναίκες. Όλες τις γυναίκες. Μέχρι τα εννενήντα του, δεν είχε ούτε μία άσπρη τρίχα στο κεφάλι. Δεν έμαθε ποτέ του να οδηγάει ούτε ποδήλατο, του άρεσε να περπατάει, αυτό ήταν μάλλον και το μυστικό της μακροζωίας του.
Μοναχοπαίδι του ήταν η μάνα μας, η ζωή όμως δεν τον άφησε παραπονεμένο. Πέντε παιδιά έκανε η κόρη του, πρόλαβε να ακούσει το όνομά του σε παιδιά κι εγγόνια ενώ κοιτάζοντας τόσο τον εαυτό μου όσο και τους δύο αδερφούς μου, δεν παύω να βλέπω πτυχές του χαρακτήρα του να ξεδιπλώνονται μέσα μας. Τί άλλο να ζητήσει κανείς από την αιωνιότητα;
Κοιτάζω το πλοίο που "καπνίζει" δεξιά και μου έρχεται πολύ έντονα στο μυαλό η διήγηση του παππού για το τσουνάμι που είχε ακολουθήσει την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης και το σεισμό του 1956. Εκείνη τη μέρα μου έλεγε πως μέσα στο λιμάνι ήταν ένα καράβι, "Μεσσαριά" το λέγαν και το οποίο όταν τραβήχτηκαν τα νερά, "έκατσε" για λίγες στιγμές στον πάτο της θάλασσας! Ακόμα και για το άλλο, ένα γερμανικό πολεμικό που τορπίλισαν οι Άγγλοι το '40 στ' ανοιχτά και είχε ανατιναχθεί μπροστά από του Φυτάκη. Τις περιγραφές του για τα θραύσματα που έφτασαν μέχρι τη Χρυσοπηγή και την έκρηξη που ακούστηκε σε όλο το Ηράκλειο!
Ήταν καλός ο παππούς, μπορεί να μην του περίσσευαν τα χάδια όμως μας αγαπούσε ειλικρινά και μας κοιτούσε πάντα στα μάτια.Δεν είχε λόγο να μην το κάνει.
Η αγάπη δεν είναι στα λόγια. Είναι στα έργα.
Κι εγώ προσωπικά δεν ένοιωσα ποτέ να τη στερούμαι, ούτε από τον παππού αλλά και ούτε από τη γιαγιά....
