Τα όρια της ύπαρξής μου... (Ψηλορείτης)

Είναι γραμμένο με κεφαλαία γράμματα στο DNA μου και δεν αλλάζει με τίποτα! Όποτε κι αν στρέψω φωτογραφική μηχανή προς τα δυτικά του Ηρακλείου, δεν υπάρχει περίπτωση το κάδρο να μην έχει μέσα τον Στρούμπουλα! Είπαμε, από παιδί το κουβαλάω αυτό!

Δεξιά ο Στρούμπουλας, αριστερά ο Ψηλορείτης

Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια. Η... υπόλοιπη φαίνεται πολύ καθαρά στην παραπάνω φωτογραφία, μάλιστα έχει κι όνομα... Ψηλορείτης.
Αυτό ήταν πάντα το υπέρτατο όριο του βλέμματός μου, το σημείο που ποθούσα αλλά ποτέ δεν τόλμησα να σκεφτώ πως μπορεί να βρεθώ. Ο δικός μου "Μονόκερος" που ενώ ήμουν σίγουρος πως υπήρχε, δεν είχα ποτέ το θράσσος να πιστέψω πως θα τον ανακαλύψω... ποτέ μέχρι το περασμένο καλοκαίρι!
Για γίνει το όνειρο πραγματικότητα χρειαζόμαστε, εκτός από μπόλικη τρέλα και συνεργούς! Δικοί μου ήταν πρώτοι από όλους οι κάτοικοι του χωριού Λιβάδια που οργανώνουν κάθε χρόνο τη "Στράτα του Ψηλορείτη" και μετά ο αδερφός μου ο Λευτέρης. Εκείνος βασικά αποτέλεσε το κύριο ερέθισμα, πρακτικά χωρίς να το γνωρίζει. Εκείνος ήταν που τροφοδοτούσε κατα καιρούς τη λαχτάρα μου.

Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Η εικόνα είναι ο μόνος μάρτυρας που μπορεί να διηγηθεί την ιστορία στην πραγματική της διάσταση! Εγώ "απλά" έζησα μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της ζωής μου της μέρα εκείνη, στις 28 του περασμένου Ιούλη.

Η αρχή του μονοπατιού. Στο βάθος ο "Λάκκος του Μυγερού".

Το μονοπάτι δυσκολεύει κάπως απότομα.

Δυστυχώς το κατάλαβα με τον... άσχημο τρόπο στην επιστροφή :-(

Λίγο πριν το διάσελο μετά από δύο ώρες ανάβαση.

Η ομορφιά αποζημιώνει με το παραπάνω για την κούραση!

Το χιόνι δεν λιώνει ποτέ εδώ!

 

Λίγα μέτρα από την κορυφή

Ο ναΐσκος του Τιμίου Σταυρού στην κορυφή του Ψηλορείτη.

 

Το εσωτερικό του ναΐσκου.

"Την κορφή του Ψηλορείτη, με παράπονο θωρώ"
Φαίνεται καθαρά ο ναός

Στο βάθος ο κάμπος της Μεσσαράς!

Τα όρια της ύπαρξής μου.... (Στρούμπουλας)

Η κατάκτηση των ορίων μας.
Η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο καθένας θέτει τα όριά του τόσο ψηλά ώστε να καταφέρει να τα αγγίξει κάποια στιγμή και να βάλει άλλα, καινούργια, ψηλότερα! Υπάρχει ζωή χωρίς αυτό;
Το δικό μου υπέρτατο όριο ήταν μέχρι σήμερα πάντα μπροστά στα μάτια μου:
Στην αρχή ήταν το νησί Ντία, βόρεια του Ηρακλείου. Ξεπεράστηκε εύκολα μια Κυριακή του Φθινοπώρου με το φουσκωτό σκάφος ενός φίλου.

Ξημέρωμα πάνω από τη Ντία

Στη συνέχεια ήταν ο Γιούχτας, το μυθικό βουνό του Δία νότια της πόλης. Ο δρόμος που φτάνει μέχρι την κορυφή, δεν το άφησε να κρατήσει για πολύ. Πέντε Αυγούστου πρέπει να ήταν που ανέβηκα τον χωματόδρομο για την εκκλησία πρώτη φορά με το μηχανάκι στο προσκύνημα: και κατέβηκα σαν αλευρωμένος κεφτές από τη σκόνη!

Ο Γιούχτας όπως φαίνεται από το λιμάνι

 Ο Στρούμπουλας στα δυτικά ήταν η επόμενη λαχτάρα μου. Απ' όταν ήμουν παιδί, εκείνα τα αξέχαστα καλοκαίρια στο Τσαλικάκι, το βλέμμα μου ανήσυχο αναζητούσε τη χαρακτηριστική του κορυφή, σαν να ήταν το σημάδι πως όλα ήταν εντάξει, πως δεν είχα χαθεί κάπου αλλού, μακριά από την σιγουριά της οικογένειας.

Το χαρακτηριστικό σχήμα του Στρούμπουλα από ανατολικά

 Τόπος ιερός, δεκατρείς του Σεπτέμβρη που γιορτάζει το εκκλησάκι στην κορυφή βλέπαμε μεγάλες φωτιές να καίνε, στα παιδικά μας μάτια δεν τις άναβαν άνθρωποι, αλλά γίγαντες, κύκλωπες και καλλικάντζαροι που είχαν προς στιγμή δραπετεύσει από τα παραμύθια της γιαγιάς.
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα έφτανε η στιγμή που θα άγγιζα κι εγώ εκείνη την κορυφή! Οι δισταγμοί μου είχαν να κάνουν περισσότερο με τη σωματική μου αντοχή και το φόβο να μην με εγκαταλείψει στο δρόμο, όταν όμως βρέθηκε η κατάλληλη παρέα... τρελών, δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη!
Από τότε, ανεβαίνω πολύ τακτικά, άλλοτε για να τιμήσω την κορυφή που αποτέλεσε ουσιαστικά την πρώτη μου κατάκτηση απέναντι στους φόβους και την κούραση, σίγουρα μια φορά το χρόνο στις 13 του Σεπτέμβρη, την ημέρα του Τιμίου Σταυρού, μήπως και κάποια χρονιά συναντήσω τους γίγαντες των παιδικών μου παραμυθιών!

Ξημέρωμα

Ξημέρωμα