"...Σφίγγω ήσυχα, πομονετικά, ένα σβώλο κρητικό χώμα στη φούχτα μου. Το κρατούσα το χώμα ετούτο πάντα μαζί μου, σε όλες μου τις περιπλανήσες και στις μεγάλες μου αγωνίες το 'σφιγγα μέσα στη φούχτα μου κι έπαιρνα δύναμη, δύναμη μεγάλη, σα να ΄σφιγγα το χέρι φίλου αγαπημένου. Μα τώρα που βασίλεψε ο ήλιος και το μεροκάματο τέλεψε, τί να την κάνω τη δύναμη; Δεν την έχω ανάγκη πια, κρατώ το χώμα ετούτο της Κρήτης και το σφίγγω με άφραστη γλύκα, τρυφεράδα κι ευγνωμοσύνη, σαν να σφίγγω μέσα στη φούχτα μου μου και να αποχαιρετώ το στήθος γυναίκας αγαπημένης. Αυτό ήμουν αιώνια, αυτό θα 'μαι αιώνια, πέρασε αστραπή η στιγμή που στροβιλίστηκες, άγριο χώμα της Κρήτης κι έγινες αγωνιζόμενος άνθρωπος..."
".... Έκλεισα τα μάτια. Κρατούσα πάντα στη φούχτα το σβώλο το χώμα της Κρήτης κι ο ύπνος με πήρε. Ο ύπνος με πήρε και είδα όνειρο: Ξημέρωνε, λέει, ζυγαριάζουνταν από πάνω μου ο Αυγερινός, έτρεμα, έλεγα τώρα θα πέσει κι έτρεχα, έτρεχα μέσα στα έρημα άνυδρα βουνά, ολομόναχος. Πέρα στην ανατολή πρόβαλε ο ήλιος. Δεν ήταν ο ήλιος, ήταν ένα προύτζινο ταψί γεμάτο κάρβουνα αναμμένα. Ο αέρας χοχλάκιζε. Κάπου κάπου μια σταχτιά πετροπέρδικα πετούσε από το βράχο, χτυπούσε τα φτερά της και κακάριζε, χαχάριζε και με περγελούσε. Ένα κοράκι, σ' ένα αναγύρισμα του βουνού, τινάχτηκε ως με είδε. Σίγουρα θα με περίμενε και με πήρε ξωπίσω σκώντας στα γέλια. Θύμωσα, έσκυψα, πήρα μια πέτρα να του την πετάξω μα το κοράκι είχε αλλάξει κορμί, είχε γίνει ένα γεροντάκι και μου χαμογελούσε..."
Μεγάλε δάσκαλε, είχα ξεχάσει πόσο με συνεπαίρνει η πένα σου και το ανακαλύπτω ξανά διαβάζοντας, επιτέλους, την "Αναφορά" σου στον παππούλη και τον δυο μας, τον Γκρέκο.
Κάθε λέξη και μια εικόνα που ξετυλίγεται μπροστά μου, σε κάθε πρόταση λες και ακούω τη φωνή σου δάσκαλε να μου υπαγορεύει το κείμενο που διαβάζω. Σε κάθε κεφάλαιο τα μάτια σου γίνονται δικά μου, οι αισθήσεις μου λες και γίνονται ένα με τις δικές σου κι αγγίζω ό,τι αγγίζεις και ακούω ό,τι ακούς και νοιώθω όπως νοιώθεις, είναι τυχαίο δάσκαλε που δεν μου συμβαίνει αυτό ο,τιδήποτε άλλο κι αν διαβάσω;
".... Έκλεισα τα μάτια. Κρατούσα πάντα στη φούχτα το σβώλο το χώμα της Κρήτης κι ο ύπνος με πήρε. Ο ύπνος με πήρε και είδα όνειρο: Ξημέρωνε, λέει, ζυγαριάζουνταν από πάνω μου ο Αυγερινός, έτρεμα, έλεγα τώρα θα πέσει κι έτρεχα, έτρεχα μέσα στα έρημα άνυδρα βουνά, ολομόναχος. Πέρα στην ανατολή πρόβαλε ο ήλιος. Δεν ήταν ο ήλιος, ήταν ένα προύτζινο ταψί γεμάτο κάρβουνα αναμμένα. Ο αέρας χοχλάκιζε. Κάπου κάπου μια σταχτιά πετροπέρδικα πετούσε από το βράχο, χτυπούσε τα φτερά της και κακάριζε, χαχάριζε και με περγελούσε. Ένα κοράκι, σ' ένα αναγύρισμα του βουνού, τινάχτηκε ως με είδε. Σίγουρα θα με περίμενε και με πήρε ξωπίσω σκώντας στα γέλια. Θύμωσα, έσκυψα, πήρα μια πέτρα να του την πετάξω μα το κοράκι είχε αλλάξει κορμί, είχε γίνει ένα γεροντάκι και μου χαμογελούσε..."
Νίκος Καζαντζάκης "Αναφορά στον Γκρέκο"
Μεγάλε δάσκαλε, είχα ξεχάσει πόσο με συνεπαίρνει η πένα σου και το ανακαλύπτω ξανά διαβάζοντας, επιτέλους, την "Αναφορά" σου στον παππούλη και τον δυο μας, τον Γκρέκο.
Κάθε λέξη και μια εικόνα που ξετυλίγεται μπροστά μου, σε κάθε πρόταση λες και ακούω τη φωνή σου δάσκαλε να μου υπαγορεύει το κείμενο που διαβάζω. Σε κάθε κεφάλαιο τα μάτια σου γίνονται δικά μου, οι αισθήσεις μου λες και γίνονται ένα με τις δικές σου κι αγγίζω ό,τι αγγίζεις και ακούω ό,τι ακούς και νοιώθω όπως νοιώθεις, είναι τυχαίο δάσκαλε που δεν μου συμβαίνει αυτό ο,τιδήποτε άλλο κι αν διαβάσω;
Η παραπάνω φωτογραφία και το κείμενο χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.
