Η λήθη καταπίνει χωρίς έλεος την ιστορία του τόπου μας. Οι αγώνες ξεχάστηκαν, οι νεκροί λησμονήθηκαν κι ο πόνος έγινε ανάμνηση και ιστορίες με αλεξίπτωτα, μαγκούρες και παλιά τουφέκια στα χείλη των παλιών ανθρώπων...
Σιγά - σιγά φεύγουν οι παλιοί και η Μάχη της Κρήτης κατάντησε απομεινάρι του βιβλίου της ιστορίας, οι τελευταίες σελίδες που ποτέ οι μαθητές δεν διάβασαν, οι περισσότεροι καθηγητές δεν είχαν ποτέ την ευαισθησία να αγγίξουν.
Κι όμως, η ιστορία δεν ξαναγράφεται και αρκεί μια βόλτα στο συμμαχικό νεκροταφείο της Σούδας για να το καταλάβει κανείς.
Νέα παιδιά, αμούστακα πρέπει να ήταν ακόμα, άφησαν τη ζωή τους σε τόπο άγνωστο, μακριά από την πατρίδα τους, ίσως ενθουσιασμένα βλέποντας τους ντόπιους να αμύνονται στην κυριολεξία με χέρια και με πόδια για τα σπίτια και τις οικογένειές τους!
Αυτά τα παιδιά έμειναν για πάντα εδώ... κι η Κρήτη τ' αγκάλιασε για να τα ευχαριστήσει σαν να 'ταν η πραγματική τους μάνα!
Σιγά - σιγά φεύγουν οι παλιοί και η Μάχη της Κρήτης κατάντησε απομεινάρι του βιβλίου της ιστορίας, οι τελευταίες σελίδες που ποτέ οι μαθητές δεν διάβασαν, οι περισσότεροι καθηγητές δεν είχαν ποτέ την ευαισθησία να αγγίξουν.
Κι όμως, η ιστορία δεν ξαναγράφεται και αρκεί μια βόλτα στο συμμαχικό νεκροταφείο της Σούδας για να το καταλάβει κανείς.
Νέα παιδιά, αμούστακα πρέπει να ήταν ακόμα, άφησαν τη ζωή τους σε τόπο άγνωστο, μακριά από την πατρίδα τους, ίσως ενθουσιασμένα βλέποντας τους ντόπιους να αμύνονται στην κυριολεξία με χέρια και με πόδια για τα σπίτια και τις οικογένειές τους!
Αυτά τα παιδιά έμειναν για πάντα εδώ... κι η Κρήτη τ' αγκάλιασε για να τα ευχαριστήσει σαν να 'ταν η πραγματική τους μάνα!
- Εύγε δυό Μάριε!
ΑπάντησηΔιαγραφή