Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Zωή...



Σχεδόν μεγαλώσαμε μαζί. Μικρότερη απο μένα στην ηλικία, αν και δεν το παραδέχτηκε ποτέ, πάντα επεδίωκε να βρίσκεται με μεγαλύτερους ανθρώπους.
Κατά ένα περίεργο, καρμικό θα έλεγα τρόπο, για παραπάνω από μία δεκαετία, πέφταμε διαρκώς ο ένας πάνω στον άλλο! Πάντα μια δύναμη "κρατούσε" τα πράγματα μέχρι εκεί, τίποτε περισσότερο... Ένα βλέμμα, μια κουβέντα, ένα γλυκό χαμόγελο.
Πάντα ένα κομμάτι μου ήταν ερωτευμένο μαζί της, ποτέ δεν της το είπα, έμεινε να πλανάται πάνω μας σαν ένα παιδικό παιχνίδι, μιας περιόδου της ζωής που και οι δύο προσπαθούσαμε, λανθασμένα, να ξορκίσουμε σαν κάτι κακό!

Τα χρόνια πέρασαν. Παντρεύτηκε κάποιον στην ηλικία μου, έμαθα πως οι γονείς της ποτέ δεν τον συμπάθησαν, ακόμα πως κι εκείνη είχε διαρκώς προβλήματα, δεν περνούσε καλά μου έλεγαν οι γνωστοί μας. Στο μεταξύ είχαμε χάσει επαφή... Τα νέα της πάντως δεν σταμάτησαν να με βρίσκουν.

Τη συνάντησα πέρισυ λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος. Μου φάνηκε διαφορετική, αδύναμη. Κάτι την απασχολούσε μου είπε, έκανε εξετάσεις να δει τί φταίει.

Φέτος έμαθα πως οι εξετάσεις της δεν ήταν καθόλου καλές, αντιμετώπιζε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Λυπήθηκα, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, δεν είμαι από εκείνους που έχουν τη δύναμη να συμπαρασταθούν.

Τη συνάντησα χτες το πρωί. Διέσχιζε το δρόμο στο κέντρο της πόλης. Αγέρωχη, δυναμική, πανέμορφη, με ένα κόκκινο μαντήλι τυλισμένο στο κεφάλι της...  Την ξέρω, δεν πρόκειται να το βάλει ποτέ κάτω, θα το ξεπεράσει...

Πέρασαν χρόνια απο τότε που τη συνάντησα πρώτη φορά στο γυμνάσιο του Κατσαμπά, εκεί στην πίσω αυλή, δώδεκα χρονών πρέπει να ήταν εκείνο το φθινοπωρινό πρωί που ο Ήλιος έλαμπε πάνω στα κατάξανθα μαλλιά της...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου