Τα όρια της ύπαρξής μου.... (Στρούμπουλας)

Η κατάκτηση των ορίων μας.
Η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο καθένας θέτει τα όριά του τόσο ψηλά ώστε να καταφέρει να τα αγγίξει κάποια στιγμή και να βάλει άλλα, καινούργια, ψηλότερα! Υπάρχει ζωή χωρίς αυτό;
Το δικό μου υπέρτατο όριο ήταν μέχρι σήμερα πάντα μπροστά στα μάτια μου:
Στην αρχή ήταν το νησί Ντία, βόρεια του Ηρακλείου. Ξεπεράστηκε εύκολα μια Κυριακή του Φθινοπώρου με το φουσκωτό σκάφος ενός φίλου.


Ξημέρωμα πάνω από τη Ντία

Στη συνέχεια ήταν ο Γιούχτας, το μυθικό βουνό του Δία νότια της πόλης. Ο δρόμος που φτάνει μέχρι την κορυφή, δεν το άφησε να κρατήσει για πολύ. Πέντε Αυγούστου πρέπει να ήταν που ανέβηκα τον χωματόδρομο για την εκκλησία πρώτη φορά με το μηχανάκι στο προσκύνημα: και κατέβηκα σαν αλευρωμένος κεφτές από τη σκόνη!

Ο Γιούχτας όπως φαίνεται από το λιμάνι

Ο Στρούμπουλας στα δυτικά ήταν η επόμενη λαχτάρα μου. Απ' όταν ήμουν παιδί, εκείνα τα αξέχαστα καλοκαίρια στο Τσαλικάκι, το βλέμμα μου ανήσυχο αναζητούσε τη χαρακτηριστική του κορυφή, σαν να ήταν το σημάδι πως όλα ήταν εντάξει, πως δεν είχα χαθεί κάπου αλλού, μακριά από την σιγουριά της οικογένειας.


Το χαρακτηριστικό σχήμα του Στρούμπουλα από ανατολικά

Τόπος ιερός, δεκατρείς του Σεπτέμβρη που γιορτάζει το εκκλησάκι στην κορυφή βλέπαμε μεγάλες φωτιές να καίνε, στα παιδικά μας μάτια δεν τις άναβαν άνθρωποι, αλλά γίγαντες, κύκλωπες και καλλικάντζαροι που είχαν προς στιγμή δραπετεύσει από τα παραμύθια της γιαγιάς.
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα έφτανε η στιγμή που θα άγγιζα κι εγώ εκείνη την κορυφή! Οι δισταγμοί μου είχαν να κάνουν περισσότερο με τη σωματική μου αντοχή και το φόβο να μην με εγκαταλείψει στο δρόμο, όταν όμως βρέθηκε η κατάλληλη παρέα... τρελών, δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη!
Από τότε, ανεβαίνω πολύ τακτικά, άλλοτε για να τιμήσω την κορυφή που αποτέλεσε ουσιαστικά την πρώτη μου κατάκτηση απέναντι στους φόβους και την κούραση, σίγουρα μια φορά το χρόνο στις 13 του Σεπτέμβρη, την ημέρα του Τιμίου Σταυρού, μήπως και κάποια χρονιά συναντήσω τους γίγαντες των παιδικών μου παραμυθιών!